bir blogum vardı bi zamanlar, o kadar yanmıştı ki canım sayfalar dolusu geceler dolusu yazı vardı orda. belki her gün tek tek satır satır işlemiştim oraya içimi. sonunda bir gün geldi devam etmek için eskiyi süpürmem gerekti,, kapattım orayı. şuan sadece benim açıp okuyabildiğim eski bir günlük gibi oldu.
geçirdiğim 2.5 seneyi bir günde çöpe atabilmek çok zor
hele ki nefes almak
bir gün gelip tekrardan nefes almaya çabalayabileceğimi düşünmemiştim
"I am so uncertain
that my heart will go on"
buraya ne kadar çığlık atsam da hep içimden atıyor olacağım o çığlıkları, ne kadar ağlasam içime akacak yaşlar
burayı kirletmek istemiyorum
ama bunu yapmayı engellemek zor..