really ends..

gittiğim yerlere anı yüklemekten, kişiselleştirmekten hiç hazzetmiyorum aslında ama bazen ister istemez anlar üstlerine yapışıyor masaların. oturduğunuz yerde o güne dönüp, masadaki kadehin içinden bir çok şey içinize dokunup geçiyor. geriye dönüp bakmak zorunda kalıyorsunuz.
dört buçuk ay sonra . pasifikte yerimi aldım ben de dün gece ilk defa. yüklenmemeye çalışılmış da olsa yüklenmiş bir anı hatırlamamak isterken, önce dört buçuk aydır oraya hiç oturmadığımı farkettim, sildim, kadehimi doldurdum. sonra unuttuğum birşey çarptı yüzüme. o anları paylaşırken size dünya iki kişiden oluşuyormuş gibi gelse de, aslında etrafınızda bir çok insan oluyor sizi gören. pasifikin çalışanlarının da buna dahil olduğunu hiç düşünmemiştim nedense ta ki.. garson gelip elleriniz geçmiş diyene kadar.. iyi hatırladınız uzun zamandır gelmemiştim diyebildim ancak..ağlayan bir adam ve kadının görüntüsü çok da umursanmaz bi görüntü değilmiş anladım ki. ondaki sonraki tüm kadehlerde içimdeki özlem vardı.
özlemek boğucu bir eylem..
deus-nothing really ends